สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เราต่างวาดชีวิตการทำงานไว้อย่างสวยหรู ปักหมุดความสำเร็จของช่วงชีวิตไว้อย่างชัดเจนว่าตอนอายุเท่านี้ จะต้องมีเงินเท่านี้ ต้องมีรถ มีบ้าน แต่งงานและมีครอบครัว แต่เอาเข้าจริงชีวิตการทำงานไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

     เมื่อเราก้าวเข้าสู่โลกของการทำงาน ช่วงเวลากว่าครึ่งชีวิตพลันปราศจากช่วงเวลาแห่งการปิดเทอม ไม่มีอาจารย์คอยตักเตือน ไม่มีตัดเกรด ไม่มีคนบอกแนวข้อสอบ เพราะนี่มันคือ “โลกแห่ง ความจริง”

     โลกที่เต็มไปด้วยสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ ทำความเข้าใจ รับความกดดัน ความเครียด โลกที่ต้องเรียนรู้ที่จะบริหารจัดการกับเงินเดือนและความต้องการของเราที่มักย้อนแย้งกัน เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสมดุล และบทเรียนในฉากละครชีวิตอีกมากมายที่เราต่างต้องค้นหาคำตอบเฉพาะของตัวเอง เพราะโจทย์ชีวิตของ แต่ละคนไม่เหมือนกัน

"...ชีวิตของการทำงานจึงเป็นเสมือนสมรภูมิรบ ที่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้ และบางคนก็เก่งกาจจนแทบไร้รอยขีดข่วน ขณะที่บางคนเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทำงานมากมาย..."

     ทุกคนต้องทำงาน บางคนอาจได้ค่าตอบแทนมาก ขณะที่บางคนอาจได้เงินน้อย แต่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ต้องพบเจอล้วนไม่ต่างกัน ทั้งเรื่องของหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง และลูกค้า ไปจนถึงปัญหาต่างๆ ที่มักดาหน้าเข้ามาให้เราแก้ไขเสมอ ชีวิตของการทำงานจึงเป็นเสมือนสมรภูมิรบที่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้ และบางคนก็เก่งกาจจนแทบไร้รอยขีดข่วน ขณะที่บางคนเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทำงานมากมาย

     [โอมศิริ วีระกุล หนุ่มคนหนึ่งที่ผ่านการทำงานมาหลายปี ก็พบพานปัญหา และตกอยู่ในสมรภูมิรบนี้เช่นเดียวกัน ทั้งเรื่องความกดดัน ความเครียด สิ่งล่อตาล่อใจที่พยายามดึงเงินออกจากกระเป๋า ไลฟ์สไตล์หรือค่านิยมต่างๆ ที่อยากได้แต่ต้องจ่ายออกไป รายรับที่สวนทางกับรายจ่าย ในเมืองหลวงที่มีค่าครองชีพสูงมากแห่งหนึ่งของโลก

     ทว่า หนุ่มคนนี้ ไม่ปล่อยให้ประสบการณ์นั้นสูญเปล่า เขาตั้งคำถาม เฝ้าสังเกต และจดบันทึกประสบการณ์ทั้งดีและร้าย พร้อมทั้งเขียนมันออกมาเป็นหนังสือ แต่ละบทบอกเล่าสิ่งที่เรียน รู้และสอนให้เราเข้าใจหลายสิ่งที่เรายัง ไม่รู้ ราวกับได้ติดตั้งอาวุธใหม่ๆ ทั้งเกราะ ดาบ โล่ เพื่อเอาไปใช้ในสมรภูมิซึ่งเราจะต้องอยู่กับมันไปอีกหลายสิบปี]